Cortenstaal is een familie van milde staalsoorten die extra legeringselementen bevatten, gemengd met koolstof- en ijzeratomen. Maar deze legeringselementen geven weervast staal een betere sterkte en hogere corrosieweerstand dan typische milde staalsoorten. Daarom wordt cortenstaal vaak gebruikt in buitentoepassingen of in omgevingen waar gewoon staal de neiging heeft te roesten.
Het verscheen voor het eerst in de jaren dertig en werd voornamelijk gebruikt voor kolenwagons. Weervast staal (de algemene naam voor Corten en weervast staal) wordt nog steeds veel gebruikt voor containers vanwege de inherente taaiheid. Civieltechnische toepassingen die na het begin van de jaren zestig opkwamen, profiteerden direct van de verbeterde corrosieweerstand van Corten, en het duurde niet lang voordat toepassingen in de bouw duidelijk werden.
De eigenschappen van Corten zijn het resultaat van zorgvuldige manipulatie van de legeringselementen die tijdens de productie aan het staal worden toegevoegd. Al het staal dat via de hoofdroute wordt geproduceerd (dat wil zeggen uit ijzererts in plaats van uit schroot) wordt geproduceerd wanneer ijzer in een hoogoven wordt gesmolten en in een convertor wordt verkleind. Het koolstofgehalte wordt verlaagd en het resulterende ijzer (nu staal) is minder bros en heeft een hoger draagvermogen dan voorheen.
De meeste laaggelegeerde staalsoorten roesten door de aanwezigheid van lucht en vocht. Hoe snel dit gebeurt, hangt af van hoeveel vocht, zuurstof en luchtverontreinigende stoffen het in contact komt met het oppervlak. Bij cortenstaal vormt de roestlaag naarmate het proces vordert een barrière die de doorstroming van verontreinigingen, vocht en zuurstof verhindert. Dit zal ook tot op zekere hoogte helpen het roestproces te vertragen. Ook deze verroeste laag zal na verloop van tijd loskomen van het metaal. Zoals u zult begrijpen, zal dit een zich herhalende cyclus zijn.