فولاد کورتن خانواده ای از فولادهای ملایم هستند که حاوی عناصر آلیاژی اضافی مخلوط با اتم های کربن و آهن هستند. اما این عناصر آلیاژی به فولاد هوازدگی استحکام بهتر و مقاومت در برابر خوردگی بالاتری نسبت به فولادهای نرمال معمولی می دهند. بنابراین، فولاد کورتن اغلب در کاربردهای خارج از منزل یا در محیط هایی که فولاد معمولی تمایل به زنگ زدگی دارد استفاده می شود.
اولین بار در دهه 1930 ظاهر شد و عمدتاً برای واگن های زغال سنگ راه آهن استفاده می شد. فولاد هوازدگی (نام رایج کورتن و فولاد هوازدگی) به دلیل چقرمگی ذاتی هنوز به طور گسترده برای ظروف استفاده می شود. کاربردهای مهندسی عمران که پس از اوایل دهه 1960 ظهور کردند، مستقیماً از مقاومت بهبود یافته کورتن در برابر خوردگی بهره بردند و طولی نکشید که کاربردهای آن در ساخت و ساز آشکار شد.
خواص کورتن ناشی از دستکاری دقیق عناصر آلیاژی اضافه شده به فولاد در طول تولید است. تمام فولاد تولید شده از مسیر اصلی (به عبارت دیگر، از سنگ آهن به جای ضایعات) زمانی تولید می شود که آهن در کوره بلند ذوب شود و در یک مبدل کاهش یابد. محتوای کربن کاهش می یابد و آهن حاصل (فولاد فعلی) کمتر شکننده است و ظرفیت بارگذاری بیشتری نسبت به قبل دارد.
اکثر فولادهای کم آلیاژ به دلیل وجود هوا و رطوبت زنگ می زنند. اینکه چقدر سریع این اتفاق می افتد بستگی به میزان رطوبت، اکسیژن و آلاینده های جوی دارد که با سطح تماس پیدا می کند. با فولاد در حال هوازدگی، با پیشرفت فرآیند، لایه زنگ زدگی مانعی را تشکیل می دهد که از جریان آلاینده ها، رطوبت و اکسیژن جلوگیری می کند. این نیز تا حدودی به تاخیر در روند زنگ زدگی کمک می کند. این لایه زنگ زده نیز پس از مدتی از فلز جدا می شود. همانطور که می توانید درک کنید، این یک چرخه تکراری خواهد بود.
